در بسیاری از پیمایه های نسل جدید، استفاده از رویکرد تخصیص کنترل، یکی از روش های موثر برای انجام مانورهای هماهنگ هوایی به منظور کاهش انرژِی مورد نیاز جهت انجام عملیات مختلف، جبران سازی عیوب عملگرهای سیستم، افزایش قابلیت اطمینان، افزایش قابلیت اعتماد و جلوگیری از به اشباع رسیدن عملگرها است. این مقاله، به کنترل هماهنگ چند عامل برای فرود خودکار و انجام مانورهای هماهنگ با استفاده از رویکرد تخصیص کنترل فازی می پردازد. برای انجام پرواز هماهنگ، نقش پیشرو برعهده یکی از پیمایه ها است که به عنوان عامل پیشرو شناخته می شود، در حالی که دو پیمایه دیگر، به عنوان عامل های پیرو عمل می کنند. با استفاده از کنترل کننده فازی، بهینه سازی پارامترهای آن با استفاده از الگوریتم ژنتیک و تخصیص سیگنال های کنترلی بین عملگرهای بالابر و سیستم کنترل بردار نیروی پیشران، می توان عامل ها را با پایداری مطلوب، دقت کافی و حداقل تلاش کنترلی به ارتفاعی مشخص هدایت نمود و سپس مانورهای هماهنگ و منظمی را به انجام رسانید. نتایج نشان می دهد که روش تخصیص کنترل فازی، دقت بالایی را در کنترل فرود پیمایه به یک ارتفاع مشخص دارا بوده و در نهایت، پیمایه ها با شرایط مناسب، پایداری کافی، دقت بالا ، زمان نسبتاً کوتاه و کمترین میزان تلاش کنترلی به اجرای مانور فرود خودکار هماهنگ می پردازند.